Το μεγαλόπνοο σχέδιο της κυβέρνησης για την ίδρυση και λειτουργία των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.) ξεκίνησε την εφαρμογή του τον Σεπτέμβριο του 2011
Ουσιαστικά τα συγκεκριμένα κέντρα ήρθαν για να αντικαταστήσουν τις επιτροπές των ασφαλιστικών ταμείων και τις κατά τόπους υγειονομικές επιτροπές των περιφερειών που είχαν ως αρμοδιότητα την έκδοση αποφάσεων για κάθε μορφή αναπηρίας και κατ’ επέκταση την απονομή αναπηρικών συντάξεων και επιδομάτων στους δικαιούχους.
Το όλο σχέδιο ξεκίνησε με στόχο την αξιοκρατική, όπως λέγεται πολύ έντονα απονομή των συντάξεων και επιδομάτων. Τα τρωτά σημεία όμως είναι πάρα πολλά. Όπως κάθε καινούργιο σύστημα στην Ελλάδα έτσι και αυτό έχει τις αδυναμίες του. Είναι μάλιστα τόσες πολλές αυτές οι αδυναμίες που πλέον πιστεύει κανείς ότι το όλο σχέδιο έχει ως στόχο όχι την αξιοκρατία αλλά την καθυστέρηση υποχρέωσης καταβολής των προνομιακών επιδομάτων από τον κρατικό μηχανισμό.
Ο λόγος είναι προφανής. Οι συνθήκες της οικονομικής κρίσης δυστυχώς επηρέασαν και την άσκηση κοινωνικής πολιτικής με αποτέλεσμα η ζωή πολλών ατόμων με αναπηρία που έχουν ανάγκη την πρόνοια του κράτους να βρίσκεται σε σημαντικό βαθμό κάτω από το όριο της φτώχειας.
Επί εποχής υγειονομικών επιτροπών ένα άτομο με αναπηρία χρειαζόταν να περιμένει το περισσότερο δύο μήνες για την καταβολή της σύνταξης ή του επιδόματός του από τη στιγμή που θα περνούσε από την αξιολόγηση της επιτροπής. Σήμερα, στην εποχή των ΚΕ.Π.Α. χρειάζονται έξι με οχτώ μήνες αναμονής το λιγότερο για να λάβει ο ενδιαφερόμενος μόνο την ειδοποίηση εξέτασης από την αρμόδια επιτροπή.
Πρόκειται για μία κατάσταση που αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία πόσο ανέντιμο και αναξιοπρεπές είναι το ελληνικό κράτος. Άνθρωποι, για τους οποίους δεν εφαρμόστηκε ουσιαστικά ποτέ μια αποτελεσματική πολιτική για την εργασιακή και κοινωνική τους ένταξη χάνουν τώρα για αρκετό καιρό και την μοναδική πηγή εσόδων τους.
Το κακό όμως δε σταματάει εδώ. Ακόμα και αν περάσει κάποιος επιτροπή έχοντας στα χέρια του την πολυπόθητη ειδοποίηση μετά το πέρας των 6 ή 8 μηνών είναι πολύ πιθανό να υπάρξει νέα καθυστέρηση στην έκδοση της απόφασης αναπηρίας.
Τι συνέπειες έχει όλο αυτό; Ακόμα μεγαλύτερη καθυστέρηση καταβολής των επιδομάτων σ’ αυτούς που τα έχουν πραγματικά ανάγκη.
Βέβαια κατά την προσωπική μου γνώμη η υπολειτουργία των ΚΕ.Π.Α. δεν έγκειται μόνο σε οικονομικούς λόγους, αλλά και στην έλλειψη διοικητικού προσωπικού που θα στελεχώσει τα εν λόγω κέντρα. Οι εφεδρείες, οι διαθεσιμότητες και μαζικές συνταξιοδοτήσεις υπαλλήλων λόγω της υπάρχουσας κατάστασης έχουν δημιουργήσει ένα «διοικητικό κενό» και στα ΚΕ.Π.Α. το οποίο έχει ως συνέπεια επιπρόσθετες καθυστερήσεις στη γραφειοκρατική διεκπεραίωση των αιτήσεων που έχουν κάνει οι πολίτες με αναπηρία.
Mέσα σ’ όλο αυτό το χάος το πολιτικό σύστημα ψάχνει για σανίδες σωτηρίας προκειμένου να εξομαλύνει την ήδη τεταμένη κατάσταση. Μια τέτοια σανίδα σωτηρίας είναι για παράδειγμα η νομοθετική ρύθμιση βάσει της οποίας τα άτομα με αναπηρία που είναι εν αναμονή ελέγχου από τις επιτροπές των ΚΕ.Π.Α. θα μπορούν να παίρνουν το 50% του επιδόματος που έπαιρναν πριν την λήξη της απόφασης από την αρμόδια υγειονομική επιτροπή. Ουσιαστικά πετούνε στον κάθε ενδιαφερόμενο ένα ξεροκόμματο αφήνοντας παράλληλα ανοιχτό το φλέγον ζήτημα για το πότε επιτέλους θα καταφέρουν να λειτουργήσουν ορθά τα ΚΕΠ.Α.
Θεωρώ ότι θα ήταν πιο «γενναίο» εφόσον το πρόβλημα προέρχεται από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό με πολιτική απόφαση των υπευθύνων να παραταθούν στο ακέραιο όλες οι οικονομικές παροχές των ατόμων με αναπηρία όπως αυτές ίσχυαν πριν την «γέννηση» των ΚΕ.Π.Α. μέχρι τουλάχιστον να μπει μία τάξη στην όλη κατάσταση.
Συμπερασματικά, αποδεικνύεται τελικώς και στην πράξη ότι σε συνθήκες οικονομικής κρίσης όπως αυτές που βιώνουμε σήμερα εκείνες που πληρώνουν το μεγαλύτερο τίμημα είναι οι κοινωνικές ομάδες που έχουν ανάγκη τη μέριμνα του κράτους. Ας μη γελιόμαστε η υπολειτουργία των ΚΕ.Π.Α. είναι αποτέλεσμα των συνθηκών της οικονομικής κρίσης. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση θα έπρεπε από τη πρώτη στιγμή να λάβει όλα εκείνα τα μέτρα ώστε η αλλαγή του τρόπου αξιολόγησης της αναπηρίας, δεδομένων των συνθηκών να μην επηρεάσει καθόλου την ζωή των ανθρώπων που την βιώνουν.
Όπως και να ‘χει πάντως, ένα είναι το σίγουρο: Τα λεφτά που λείπουν από τα δημόσια ταμεία δε θα έρθουνε πίσω από το 10% του ελληνικού πληθυσμού. Ποσοστό το οποίο ανήκει στους πολίτες με αναπηρία που ζουν στη χώρα μας.
Δημοσίευση: Μάρτιος 2013
στη τοπική εφημερίδα Ελευθερία Λάρισας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου