Ήρθε πάλι η 3η του Δεκέμβρη παγκόσμια ήμερα ατόμων με αναπηρίες. Η μέρα που θα τολμούσα να πω τουλάχιστον για τη χώρα μας χωρίς να νιώθω τύψεις πως θα μπορούσε να μετονομαστεί σε μέρα ταλέντου υποκριτικής.
Είναι η μέρα που επιφανείς πολίτες της κοινωνίας μας θα υποσχεθούν μεγάλα λόγια και θα δώσουν αόριστες δεσμεύσεις απέναντι στους συμπολίτες μας με αναπηρία. Ας μη γελιόμαστε η λέξη που συνοδεύει τις πολιτικές για την αναπηρία στη χώρα μας είναι η ΑΔΡΑΝΕΙΑ.
Με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001 ψηφίστηκαν δικαιώματα και υποχρεώσεις για τα άτομα με αναπηρία που εξασφαλίζουν τη συμμετοχή τους στην εκπαίδευση, την επαγγελματική αποκατάσταση και την κάθε είδους κοινωνική δράση.
Παρόλα αυτά παρατηρείται πολλές φορές ότι τα άτομα με αναπηρία γίνονται όμηροι του ίδιου τους του εαυτού και καταλήγουν στο περιθώριο. Πώς να μην καταλήξουν άλλωστε; Αφού μια σειρά από ελλείψεις που υπάρχουν σε σημαντικούς τομείς δε τους δίνουν τη δυνατότητα να κάνουν ορθή χρήση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων που έχουν.
Στο τομέα της εκπαίδευσης. Μου προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ένα μεγάλο ποσοστό των ατόμων με αναπηρία που έχει τη νοητική ικανότητα απέχει ουσιαστικά από την εκπαίδευση. Γι’ αυτό ευθύνεται το γεγονός ότι η παιδεία στην Ελλάδα είναι σε σημαντικό βαθμό απροσπέλαστη. Η απουσία κατάλληλα διαμορφωμένου πληροφοριακού υλικού καθώς και κατάλληλης υλικοτεχνικής υποδομής που θα μπορεί να εξυπηρετεί την κάθε είδους αναπηρία καθιστά τη παιδεία μας αφιλόξενη για τα άτομα με αναπηρία. Θα πρέπει όμως κάποτε να βάλουμε ένα τέλος σ’ αυτή τη κατάσταση. Οι υπεύθυνοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν γι’ αυτό. Τους καλούμε να το πράξουν το συντομότερο και να μην αδρανούν άλλο. Μέσω της παιδείας τα άτομα με αναπηρία θα αναβαθμίσουν το βοιωτικό τους επίπεδο, θα γίνουν ισχυροί πολίτες με άποψη, πολίτες που θα μπορούν να μάχονται και να διεκδικούν.
Η επαγγελματική ένταξη του ατόμου με αναπηρία είναι εξίσου σημαντική είναι αυτή που θα του δώσει τη χαρά της προσφοράς, τη σημασία της ανάληψης ευθυνών και θα το βγάλει από το καθεστώς πλήρους εξάρτησης και επιπλέον θα βοηθήσει το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο να ξεφύγει από την άποψη ότι αναπηρία σημαίνει ανικανότητα. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι έχουν ψηφιστεί νόμοι οι οποίοι εξασφαλίζουν την επαγγελματική ένταξη των ατόμων. Αυτοί οι νόμοι όμως για κάποιο λόγο καθυστερούν να εφαρμοστούν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μη με κάνετε να πιστέψω ότι αυτή η χώρα δε πιστεύει στις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία.
Βασική προϋπόθεση για την εφαρμογή όλων των παραπάνω είναι η δημιουργία προσβάσιμης υποδομής τόσο κάθετα όσο και οριζόντια. Είναι θλιβερό το γεγονός ότι όλη η νομοθεσία για τη δημιουργία προσβάσιμης υποδομής υπάρχει καταγεγραμμένη σε άρθρα στο Σύνταγμα της χώρα μας η οποία όμως δεν εφαρμόζεται στο έπακρο. Σήμερα φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε προσβάσιμο ένα παραδείγματος χάρη δημόσιο κτήριο το οποίο έχει μία και μόνη ράμπα στην είσοδό του. Αν είναι δυνατόν! Και με τη μετακίνηση του ατόμου με αναπηρία στο εσωτερικό τι γίνεται;
Όλα είναι θέμα νοοτροπίας. Στη χώρα μας έχει ριζωθεί μία άσχημη νοοτροπία που λέγεται κοινωνική προκατάληψη. Ακούμε συχνά να χρησιμοποιούνται εκφράσεις για τα άτομα με αναπηρίες του τύπου άτομα με ειδικές δεξιότητες ή ικανότητες, ακούμε κάποιους να μιλούν για σύγχρονους ήρωες μιας νέας εποχής.
Τέτοιου είδους εκφράσεις κάνουν το πολίτη με αναπηρία να μοιάζει μ’ ένα εξωγήινο ων σταλμένο από το πλανήτη Άρη.
Ο πολίτης με αναπηρία αισθάνεται ένας απλός πολίτης που σε μία δημοκρατική κοινωνία διεκδικεί κάτι το αυτονόητο, το δικαίωμα του σε μία αυτόνομη, δημιουργική και αξιοπρεπή ζωή.
Καταργώντας τα τείχη της προκατάληψης τα πάντα θα αρχίσουν να λειτουργούν όπως πρέπει. Προσωπικά οραματίζομαι μία κοινωνία οπού η νέα γενιά ανθρώπων μιας και αυτή μπορούμε να προλάβουμε πλέον θα αντιλαμβάνεται την αναπηρία όχι ως μία μορφή ανικανότητας αλλά ως ένα τρόπο ζωής εξίσου ικανό μ’ αυτό που ζει ο κάθε άνθρωπος και ο πολίτης με αναπηρία θα είναι ένας πολίτης όπου το πρώτο λόγο έχει η προσωπικότητά του και όχι η αναπηρία του.
Γι’ αυτή τη κοινωνία θα συνεχίσω να αγωνίζομαι μαζί με όλους αυτούς που πιστεύουν ότι αξίζει ένα καλύτερο αύριο στα άτομα με αναπηρία, κι’ αυτό γιατί θυμάμαι κάτι που λέει ο σοφός λαός μας: Όσο ζω ελπίζω άρα και να αγωνίζομαι!
Δημοσίευση: Δεκέμβριος 2007
στην τοπική εφημερίδα Ελευθερία Λάρισας: Με αφορμή τη 3η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου